De onredelijke symboliek.
Tijdens een zomerse ” doorzaksessie” met vrienden vertelden zij mij opnieuw het verhaal over het tragische leed van een naast familielid. De zelfmoord van een kind op jonge leeftijd.
Een non had kort na het voorval tegen de moeder gezegd “dat zij wel een heel erg zwaar Kruis heeft te dragen”. Deze ogenschijnlijk afstandelijke vaststelling werd door mijn vrienden met afschuw ontvangen. Ze vonden het een belachelijke opmerking. “Wat moet je daar nu mee ?. Daar kan je toch niks mee ?!!” Dit zien mijn vrienden verkeerd.
De opmerking een kruis te moeten dragen doelt natuurlijk op de symboliek van het lijden van Christus. Dit bruikbaar verzinsel roept in herinnering te geloven in de idee dat een mythisch figuur wel ons leed zal dragen. Dat klopt in letterlijke zin van geen kanten. Dit zou je feitelijk inderdaad als belachelijk moeten beschouwen.
Onze rede verteld ons dat dit helemaal niet mogelijk is. Het is echter niet de rede die lijdt. Het lijkt een goed idee het ondraagbare leed buiten je zelf te plaatsen. Anders gezegd: probeer afstand te nemen van je leed; een ander draagt het voor je. Dat kon best nog wel eens helpen het ondraaglijke wat meer dragelijk te maken. De opmerking van de non dat de moeder van het overleden kind een zwaar kruis te dragen heeft getuigt van een wijs inzicht dat zij helaas niets kan doen het leed weg te nemen. De tijd kan zij niet terugdraaien, noch de doden tot leven wekken. De moeder zelf zal in het reine moeten komen met het lot en de non biedt haar een hulpmiddel. Zij appelleert aan symboliek.
Wat jammer dat deze onredelijke symboliek zo slecht wordt verstaan en zijn werk niet kan doen. Mijn vrienden hebben misschien niet ingezien dat waar je met je volle verstand niet meer bij kan, op een andere wijze moet worden benaderd.
TvT
09-06-2014