Het ervaren van broederschap is wel eens, door één van hen omschreven als “ een thuiskomen”.
Terugkeren in een omgeving die vertrouwd aanvoelt. Waar men de weg en wetten kent.
Waar men bekend is, en bekend voorkomt. Waar een welkom je verwarmd.
Sinds mijn verhuizing terug naar mijn geboortestad ervaar ik dit opnieuw.
Net als binnen een broederschap voelt de plek vertrouwd.
Het lijkt wel of juist die vertrouwdheid een ruimte schept met verbazing te ontdekken wat is veranderd en wat bleef. In een zalig soort verwondering. Is dat niet de beloning van afwezigheid ?
Zou “een thuiskomen” ons misschien de ruimte gunnen opnieuw te kijken naar wat vertrouwd lijkt ?
Natuurlijk is dit een mierzoete mijmering van een romanticus.
Gun het mij nog even.
Wie wil er niet genieten van een thuiskomst.
TvT 03-03-2020