Nog even en de leiders van de wereld zijn weer terug in hun eigen wereld. Alsof ze daar ook tijdens hun bezoek aan ons land uit konden ontsnappen. Daar leek het niet op, met dat afschuwwekkende en angstaanjagende circus van beveiligingsmaatregelen rondom deAmerikaanse president. Er was geen ruimte in het programma kennis te nemen in welke wereld mensen nu écht leven.
De Nederlandse overheid kon immers geen enkel risico nemen. Uit angst voor een verdwaalde gek , Oeigoer of moslim. Daar ging het uiteindelijk om: Angst.
Dat is de wereld waarin wereldleiders te vaak leven: Hoe voeden we de angst ? In het boek ” Mens, Dier, Ding” van Alfred Schaffer las ik: ” Angst verbroedert niet, vrees is geen secondenlijm”. Te kernachtig om zomaar te vergeten.
Ik probeer de laatste tijd slechts met mate het nieuws tot mij te nemen. Vooral televisie ervaar ik als ergerlijk en probeer ik te vermijden. Toch bereikte mij flarden van het nieuws die mij verbazen. Die terroristen waarvoor wij moeten waken dat zij de beschikking krijgen over kernwapens, zijn momenteel vooral in hun eigen grondgebied aan het strijden.
Dus waar gaat dit eigenlijk over ?
Hoe groot is het risico nu werkelijk op basis van die massaal verzamelde informatie ? Die vraag wordt niet gesteld, bij al die smakelijk vraaggesprekken met vliegtuigspotters. Vervolgens verschijnt Barack Obama op het nieuws om nog eens het belang uit te leggen; en prompt wordt zijn verschijning gelardeerd met beelden van raketten in een woestijn en van mensen met een baard en tulband. Opdat wij vooral niet vergeten wie de vijanden ook al weer waren. En hoe eng ze zijn !
Het is vooral stuitend om te zien hoe klakkeloos dit door “serieuze” nieuwszenders wordt voorgeschoteld. Tot overmaat van ramp zag ik ook nog een deel van een interview met een Amerikaanse journalist die een boek had geschreven over de talrijke “bijna” ongelukken met kernwapens. Een flink aantal rampen zijn ons bespaard gebleven, zo blijkt kennelijk. Ik zet dan al gauw de televisie uit , gooi de krant in het oud papier en loop naar buiten om een frisse neus te halen.
Gelukkig verstompt het geluid van de rotoren in de verte. En terwijl de gevechtshelikopters verdwijnen achter de horizon, zie ik de eerste aardhommel opduiken. Het is nog karig gesteld met de nectar: maar hij lijkt van belang.
De rust is weergekeerd. Iedereen is weer terug in zijn eigen wereld.