Een van de “bouwstukken” waar ik altijd reikhalzend naar uit kijk zijn de zgn. Leerlingenbouwstukken. De eerste voordracht van een nieuwe vrijmetselaar. Niet zelden zijn deze persoonlijk van aard. Menig gevoelig onderwerp komt ter sprake en vaak geeft het een openhartig beeld van iemands ervaringen en belevenissen in zijn leven.
Vanzelfsprekend wordt zo’n lezing door de toehoorders beantwoordt met een gedeeld gevoel van respect en vertrouwen. Tijdens zo’n eerste lezing val ik van de ene verbazing in de andere. Ik neem kennis van de belevingswereld van anderen die zó vér van die van mijzelf verwijderd is, dat het mij moeite kost die verhalen en ervaringen te verbeelden. Het relativeert mijn eigen perceptie van de werkelijkheid. Het relativeert mijn eigen twijfels en zorgen over mijn verleden, heden en toekomst. Ik ervaar dit als bevrijdend en louterend.
Gisteravond was weer zo’n gedenkwaardige avond. Tijdens een pauze hoorde ik links van mij een Broeder zeggen: ” Hoe is het mogelijk? Zo’n levensverhaal kan ik mij niet voorstellen !?” Aan de andere zijde werd de verbazing vertaald met de uitroep: “Dat geloof je toch niet !?”Zonder het zich te beseffen gaven beiden Broeders precies weer waar het die avond om ging: Kennis nemen dat het “onmogelijke” en “ongelovige” tóch blijkt te bestaan. Het verbeelden dat het onmogelijke toch mogelijk blijkt. Geloven, waar niet in te geloven valt.
Dus, zoals ik het zie was het doel van de avond bereikt: Leren geloven dat het onmogelijke kan bestaan. Een troostrijke gedachte waar men levenskracht uit kan putten.
Ton van Til
18 april 2014