” Er is geen plicht meer om te leven” kopte de NRC boven een interview met Pia Dijkstra. (zie NRC 29/30 oktober 2016)
Zij is 2e kamerlid voor D66. Pia Dijkstra is voorstander van een wet die mensen de mogelijkheid geeft hulp bij zelfdoding te krijgen als zij “klaar zijn met het leven”.
Ik heb het een paar keer gelezen en telkens krijg ik een naar gevoel in mijn maag. Realiseert Pia Dijkstra zich wel dat als er geen plicht is om te leven er dus ook geen recht is om te leven ?
Die twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Wat beschouwt de huidige redelijke middenpolitiek nu eigenlijk wel als onze plicht ? Over wat onze rechten zouden moeten zijn de meesten het snel eens. Over het offer wat een plicht soms met zich mee brengt is men zwijgzaam. Het recht op vrijheid van meningsuiting wordt te pas en te onpas gebruikt als argument. Bijna niemand heeft het over plicht een ander zijn mening te gunnen.
Zelden hoor ik de politiek praten over onze niet wettelijk vastgelegde plichten. Politici als Pia Dijkstra blijven geloven dat je als mens je leven lang er in zal slagen zelf keuzes te maken. Zij zien het als hun huidige missie de keuzemogelijkheden te vergroten. Daarbij lijkt de politiek meer en meer losgeslagen van het zicht op de werkelijkheid.
Soms hebben we niets te kiezen: dan doet een Boek-raket het in Oekraïne wel voor ons. Of anders een natuurramp. Vrijwel iedereen zal op een bepaald moment in zijn leven geen keuze hebben.
Je mag van geluk spreken als die momenten zeldzaam zijn. En als mensen wel kiezen doen ze dat vaak niet op basis van het gezond verstand die zegt wanneer “het leven klaar is”. Die keuze wordt mede gestuurd door de beschikbaarheid van een pilletje.
Over de groeiende groep mensen die hun leven voltooid vinden zegt Pia Dijkstra : “Voor veel mensen is het belangrijk te weten dat sterven dan kán” Voor veel méér mensen is het belangrijk te weten dat sterven er bij hoort, zou ik willen toevoegen !
Het is de valkuil van de politiek, die hier zo fraai wordt geïllustreerd in het interview met Pia Dijkstra. Hoe kan het ook anders als je van de illusionaire werkelijkheid van de televisie overstapt naar de illusionaire werkelijkheid van de politiek. Ze getuigt daar zelf van als ze opkomt voor die”groeiende” groep mensen die hun leven voltooid vinden. Zij zegt daarover: “De voorbeelden die je in de media ziet, zijn juist mensen die daar niet mee worstelen, die liefde van kinderen en kleinkinderen kennen en dan toch zeggen: ik ben klaar “
Die voorbeelden in de media waar Pia Dijkstra op doelt zijn geen zuivere afspiegeling van de werkelijkheid zoals die door veel mensen wordt ervaren. Dat zou zij toch als voormalige nieuwslezer moeten weten !
Aaarrhgh….. !
Dat nare gevoel in mijn maag begint nu toch wel erg lelijk op te spelen.
Ik neem toch maar even een pilletje.
TvT
31-10-2016